Υπήρχε μια εποχή, μια φορά και ένα καιρό που όλοι οι άντρες ήταν ευγενείς ιππότες και όλες οι γυναίκες αριστοκρατικές κυρίες και υπήρχε και ένα μέρος που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ένα μέρος από αυτά που τα βατραχάκια μιλάνε με ευκολία όλες τις ξένες και περίεργες γλώσσες, που τα σκυλάκια χορεύουν βαλς και οι γατούλες κολυμπάνε πεταλούδα κάνοντας παγκόσμια ρεκόρ.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν, ας το πούμε Ονειροχώρα, ζούσε μια πανέμορφη πριγκίπισσα με το πιο γλυκό χαμόγελο που υπήρχε, με γαλάζια μάτια σαν τη λίμνη στο Hauho και ομορφιά φημισμένη σε κάθε άκρη του βασιλείου.

Αυτή η πριγκίπισσα είχε όνομα αλλά τώρα που το σκέφτομαι παρά λίγο να ξεχάσω να σας πω, δυστυχως ομως εδώ έχουμε δυο πολύ σοβαρα προβλήματα. Πρώτον είμαι πολύ γέρος πια για να θυμάμαι τα πάντα και μερικές φορές πιστεύω ότι όλοι ξέρουν όσα ξέρω και το να μην ξέρεις ποια ειναι η πανέμορφη πριγκίπισσα μου φαίνεται ...τουλάχιστον απίστευτο! Και δεύτερο, δεν φωνάζεις ποτέ μια πριγκίπισσα με το όνομα της, αυτό μόνο ο μπαμπάς της μπορεί να το κάνει. Την φωνάζεις ‘Πριγκίπισσα μου’, ή ‘Πανέμορφη Πριγκίπισσα’ ή η ‘Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα σας’ και ...δεν υπάρχει τίποτα άλλο!

Όλο το βασίλειο της Ονειροχώρας λοιπόν ήταν πολύ περήφανο για την ομορφιά της και την ευγένεια της που το γιορτάζανε κάθε μέρα αφήνοντας την πριγκίπισσα τους να διαλέξει το χρώμα! Η επιλογή του χρώματος τώρα, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση στην Ονειροχωρα και η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της την έπαιρνε πολύ σοβαρά αυτή τη δουλειά. Κάθε βράδυ λοιπόν πριν κοιμηθεί, και αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ την ίδια ώρα, την ώρα που τα ξωτικά ξεκινάνε το νανούρισμα τους στο δάσος και οι μικροί ροζ ελέφαντες πάνε στο ποτάμι για το βραδινό τους μπάνιο κάτι σαν να λέμε οχτώ η ώρα δικιά μας, ο Υπουργός για τα Χρώματα έρχεται να πάρει τις εντολές του για την επομένη μέρα.

Κάθε βράδυ λοιπόν η Πανέμορφη Πριγκίπισσα αφού κοιτάξει προσεκτικά τα αυτιά του Υπουργού σκέφτεται για λίγο και ...Α! Μην το ξεχάσω κι αυτό, ο Υπουργός είναι πολύ γνωστός σε όλο το βασίλειο για τα μεγάλα του αυτιά! Αφού λοιπόν η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της σκεφτεί και ξανασκεφτεί και κοιτάξει για άλλη μια φορά τα τεράστια αυτιά, κλείνει τα μάτια της και λέει: ροζ! Ή μπλε! ¨Η κόκκινο! Και την επομένη μέρα ολόκληρο το βασίλειο είναι ντυμένο στα ροζ, ή στα μπλε, ή στα κόκκινα!

Εδώ πρέπει να παρατηρήσω δυο πολύ σοβαρά πράγματα για τη συνέχεια της ιστορίας, πρώτον ότι το κόκκινο είναι το αγαπημένο χρώμα της Πανέμορφης Πριγκίπισσας γι αυτό και τις περισσότερες μέρες, ας πούμε τις 360 από τις 365 ήμερες το χρόνο όλο το βασίλειο πρέπει να φοράει κόκκινα, μέχρι και ο μπαμπάς της πρέπει να έχει κάτι κόκκινο επάνω του. Και το δεύτερο είναι εξ’ ίσου πολύ σημαντικό. Υπάρχουν μερικά βράδια, οχι πολλά, λίγα βράδια που η πριγκίπισσα μας είναι θυμωμένη. Κανείς δεν ξέρει γιατί είναι θυμωμένη, ούτε και η ίδια ξέρει αλλά έτσι είναι οι Πριγκίπισσες, δεν χρειάζεται πάντα να εξηγούν και να καταλαβαίνουν γιατί είναι θυμωμένες. Ο μπαμπάς είναι εκεί και την κρατάει αγκαλιά και ο δύστυχος ο Υπουργός των Χρωμάτων στέκεται στη γωνία περιμένοντας και κινώντας νευρικά τα αυτιά του.

Αυτές οι βραδιές είναι πολύ δύσκολες για τον Υπουργό των Χρωμάτων και ο τρόπος που κινεί τα αυτιά του τον κάνει πολύ αστείο, τόσο αστείο που η Πανέμορφη Πριγκίπισσα ξεχνάει το θυμό της, βάζει τα γέλια και του λέει αμέσως το χρώμα της επομένης μέρας.

Ο μπαμπάς της συχνά υποψιάζεται ότι η μικρή πριγκίπισσα δεν είναι πραγματικά θυμωμένη αλλά το κάνει επίτηδες γιατί θέλει να δει αυτά τα τεραστία αυτιά να κινούνται.

Κοίτα τώρα τι έπαθα, ξέχασα να σας πω ότι ο αξιότιμος Υπουργός των Χρωμάτων είναι ένας κούνελος που φοράει πάντα ένα μακρύ και φαρδύ αδιάβροχο και ένα πολύ πολύ μικρό παπιόν με πουά ανάλογα με το χρώμα της ημέρας...

Την πρώτη φορά που ξεκίνησα το παραμύθι σε αυτό ακριβώς το σημείο ...κοιμήθηκε.