Friday, June 27, 2008,4:00 PM
Ο Κύριος Λυχνάρης, το σπίτι του και ο φίλος του I

Όπως επανειλημμένα τόνισα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, με όλα αυτά που συνέβαιναν εκείνο το βράδυ στο εργαστήριο, ήμουν τρομοκρατημένος, φοβισμένος αλλά και έτοιμος να σκάσω στα γέλια την ίδια στιγμή. Αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να το ανέφερα, αλλά φανταστείτε τώρα εμένα μια σκοτεινή χειμωνιάτικη βραδιά με τον βοριά να χτυπάει αλύπητα την πόρτα να μιλάω σε ένα βράχο με μαύρο κουστούμι, στρογγυλό καπέλο και με ομπρέλα! Αν αυτά δεν είναι αρκετά για να σε τρελάνουν, να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να το κάνει!

Το καταλαβαίνω ότι τώρα πια δυσκολεύεστε να με πιστέψετε και αναρωτιέστε αν αξίζει το λόγο να συνεχίσετε με αυτή την ιστορία και σας διαβεβαιώ ότι υπήρξαν στιγμές που εκεί εγώ αναρωτιέμαι αν αυτή η πρώτη συνάντηση καθώς και όλα όσα έζησα στη συνέχεια ήταν αλήθεια αλλά η ύπαρξη του Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη είναι πέρα για πέρα αληθινή και θα δείτε μετά από λίγο κι εσείς όπως και εγώ θα ξεχάσετε ότι είναι ένας πράσινος βάτραχος ντυμένος άψογα με το πιο ακριβό και καλοραμμένο κουστούμι!

Ποτέ όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ένας βάτραχος με τίτλο. Ιππότης, τίτλος που είχε απονεμηθεί από την γριά Βασίλισσα αυτοπροσώπως! Καλά και που το σκέφτομαι τώρα βλέπω ήδη το χαμόγελο στα πρόσωπά σας. Είσαστε σίγουροι ότι τα βερνίκια στο εργαστήριο του θείου μου με πείραξαν και τρελάθηκα. Λοιπόν ξέρετε υπάρχει μια αλήθεια πίσω από αυτό που μόλις σκεφτήκατε γιατί η μυρωδιά των βερνικιών πραγματικά με ενοχλούσε όπως με πειράζει και η μυρωδιά από κάποια ξύλα, όπως το πεύκο και το μαόνι! Ειδικά κάθε φορά που δουλεύαμε με μαόνι δυσκολευόμουνα για ώρες να αναπνεύσω, είχα μάλιστα παραπονεθεί και στον θείο μου αλλά με τη γνωστή αγάπη που μου είχε για μέρες μετά τα παράπονα μου με έβαλε να δουλεύω μόνο με μαόνι!

Αλλά πρέπει και να παραδεχτείτε ότι ένα ελαφρύ αναπνευστικό πρόβλημα και πιθανώς μια ελαφριάς μορφής αλλεργία δεν μπορεί να είναι η αρχή ενός σαλεμένου μυαλού! Απεναντίας και σαν ένδειξη σας φέρνω τη λύση που είχα βρει για το πρόβλημα μεταξύ του θείου μου και της θείας μου, όσο πολύπλοκο κι αν φαίνεται έχει μια πολύ δυνατή δόση λογικής.

Και βέβαια όσο εγώ αναρωτιόμουνα για την κατάσταση του μυαλού μου ο μικρόσωμος συνομιλητής μου στεκόταν εκεί στηριζόμενος στο σφυρί που μου είχε πέσει και κουνώντας αργά την ομπρέλα του παρατηρώντας με. Όπως σας είπα και προηγουμένως για αρκετή ώρα είχα κρατήσει τα μάτια μου κλειστά αλλά τώρα ήταν ανοιχτά και τον κοιτάζανε.

Το μυαλό μου μου φώναζε ότι έπρεπε να κάνω κάτι τουλάχιστον κάτι να πω αλλά δεν είχε καμιά πρόταση κι έτσι εγώ παρέμενα εκεί ακίνητος και χωρίς να λέω λέξη. Σίγουρα καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να μείνω έτσι ακίνητος μέχρι να φύγει, μου πέρασε κι αυτό από το μυαλό μου, ή μέχρι να εμφανιστεί ο θείος μου. Αυτό όμως δούλεψε, και μόνο η σκέψη του θείου μου να μπαίνει στο εργαστήριο και να με βρίσκει σε αυτή τη θέση ήταν αρκετή για να με κάνει και να κουνηθώ και τη λαλιά μου να βρω!

“Άκου, κάνεις λάθος εγώ δεν είμαι μάστορας ούτε καμιά δουλειά μπορώ να κάνω για σένα. Γιατί δεν έρχεσαι το πρωί που θα είμαστε ανοιχτά, θα είναι και ο θείος μου εδώ για να σε βοηθείσει!” Πιστέψτε το αλλά όλα αυτά τα είπα χωρίς να πάρω ούτε μια ανάσα!

Ο Ιππότης Ιωάννης που σημειωτέον δεν μου είχε συστηθεί ακόμα με κοίταξε πολύ σοβαρά, σταμάτησε να κουνάει την ομπρέλα του και ορθώνοντας το κορμί μου είπε: “Λοιπόν νεαρέ μου νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσω από την αρχή!” Έβηξε ελαφριά για να καθαρίσει την φωνή του και συνέχισε, “Έχω ένα μικρό πρόβλημα με την ξύλινη βαλίτσα μου που απαιτεί άμεση φροντίδα.”

Σε αυτό το σημείο το ύφος του είχε γίνει πολύ σοβαρό και παρ' όλο ότι η φωνή του συνέχιζε να είναι σιγανή μπορούσα να τον ακούσω πια καθαρά. “Και μιας και είμαι στην γειτονιά αυτή τη στιγμή μένοντας με έναν πολύ στενό και αγαπημένο φίλο που είδε το πρόβλημά μου, μου σύστησε εσένα και κανέναν άλλο σαν το πιο κατάλληλο για το πρόβλημά μου! Και μάλιστα ο φίλος μου συμπλήρωσε ότι είσαι ο καλύτερος που θα μπορούσα να βρω!” Και με μια ελαφρά υπόκλιση συμπλήρωσε, “και γι αυτό βρίσκομαι εδώ!”

“Εγώ δεν είμαι ξυλουργός.” Αυτό ήταν το μοναδικό που καταφέρει να βγει από το έκπληκτο στόμα μου. Τώρα ήμουν πια σίγουρος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάποιος στη γειτονιά τον είχε στείλει σε μένα; Προσωπικά σε μένα; Και του είχε πει κι όλας ότι ήμουν ο καλύτερος; Σίγουρα τρελαινόμουν! Και εδώ πρέπει να σας ομολογήσω και κάτι, όπως είπα και στην αρχή αυτή τη δουλειά την έκανα τα τελευταία δύο χρόνια ψάχνοντας να βρω τι θέλω από τη ζωή μου. Είχα σκεφτεί μήπως η δουλειά του ξυλουργού ήταν αυτό που ονειρευόμουν. Αλλά τώρα πια ήξερα την αλήθεια, δεν ένιωθα καμιά απολύτως αγάπη για αυτή τη δουλειά.

Απεναντίας είχα αρχίσει να την αντιπαθώ νιώθοντας ότι δεν έκανα και τίποτα ουσιαστικό εκτός από το να τρίβω ξύλα μέρα νύχτα. Εγώ ήθελα να δημιουργήσω, να χτίσω πράγματα που είχα στο μυαλό μου αλλά αυτό και το ήξερα καλά πια δεν θα το κατάφερνα ποτέ μου. Και πάλι ένιωθα ότι κάτι άλλο με τραβούσε απλά δεν μπορούσα να το πω ή να το καταλάβω και απλά περίμενα να έρθει μόνο του.

“Νεαρέ μου, ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις! Στο είπα, σε αυτή τη γειτονιά έχεις κάποιον που σε αγαπάει και σε θαυμάζει γι όλα αυτά που μπορείς να κάνεις.” Σταμάτησε για λίγο αλλά η συνέχεια ήταν ακόμα πιο συγκλονιστική για μένα που στεκόμουν ακίνητος με το στόμα ανοιχτό, “Είσαι ο ανιψιός του μάστορα και ο φίλος μου μου είπε για όλα τα βασανιστήρια που έχεις υποφέρει αλλά για να πω την αλήθεια αν και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη κρίση του φίλου μου αν συνεχίσεις να στέκεσαι έτσι με το στόμα ανοιχτό θα αρχίσω να έχω τις αμφιβολίες μου!”

Και νομίζω ότι τελειώνοντας αυτές τις κουβέντες είδα ένα χαμόγελο να αχνοφαίνεται στο στόμα του, αλλά μάλλον και αυτό ήταν ένα ακόμα παιχνίδι της τρομάρας μου γιατί η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή για γέλια. Πάντως εγώ έκλεισα το στόμα μου!

Τη γειτονιά δεν τη γνώριζα αλλά ο θείος μου τους ήξερε όλους και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να μένω μακρυά τους. Τώρα πως ήταν δυνατόν να υπάρχει ανάμεσα τους κάποιος που με ήξερε καλά, με εκτιμούσε ακόμα και με αγαπούσε αυτό έκανε το μυστήριο ακόμα πιο μεγάλο. Το παράξενο βεβαία δεν είναι ότι δεν μπορούσα να φανταστώ ποιον εννοούσε, το πιο παράξενο ήταν ότι ήξερα ποιόν εννοούσε!

“Εννοείς τον κύριο Λυχνάρη;” Γράφοντας αυτή τη στιγμή το όνομα για μια ακόμα φορά αναρωτήθηκα πως μου ήρθε αυτό το όνομα στο μυαλό. Και αυτό που το έκανε ακόμα πιο περίεργο δεν ήταν ότι είχα σκεφτεί το όνομα αλλά το ότι ο κύριος Λυχνάρης ήταν ...σκυλί! Ένα τεράστιο Λαμπραντόρ αλλά όχι ακριβώς Λαμπραντόρ μιας και στο αίμα του κυλούσε αίμα κι από άλλες ράτσες σκύλων. Ένα Λαμπραντόρ με καφέ ανοιχτό χρώμα και μελιά μεγάλα ευγενικά μάτια που συχνά μοιραζόταν μαζί μου το μεσημεριανό μου.


Labels: ,

 
,3:59 PM
Ένας διαφορετικός Ιππότης ΙΙI

Όπως πιθανώς έχετε ήδη καταλάβει προσπαθώ να κρατήσω αυτή την εισαγωγή με την πρώτη μου συνάντηση με το Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη σε ρυθμό αγωνίας και αναμονής αλλά θα πρέπει να καταλάβετε ότι αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να σας μεταφέρω την ένταση της στιγμής. Λένε ότι όταν πλησιάζει το τέλος σου βλέπεις όλη σου τη ζωή σαν κινηματογραφική ταινία από μπροστά σου σε μεγάλη ταχύτητα. Εγώ εκείνη τη στιγμή, μπροστά στον Ιππότη Ιωάννη το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το θείο μου να με κοπανάει με αυτό το κομμάτι το πεύκο που δούλευα και τίποτα άλλο! Και βέβαια η υποψία ότι κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από τον μικρόσωμο επισκέπτη δεν μου έφευγε από το μυαλό.

“Λοιπόν αγόρι μου, μπορείς να μιλήσεις;” Η φωνή του ήταν ήρεμη αλλά πολύ σιγανή και χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια από μένα για να ακούσω τι έλεγε και φυσικά το μέγεθός του και η φωνή του δεν έπνεαν το δέος που θα έπρεπε να εμπνέει ένας Ιππότης με τα αξιώματα και τις εμπειρίες του. Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ έκανα το μόνο λογικό που θα μπορούσα να κάνω, έκλεισα τα μάτια μου και είπα:

“Ποιος είσαι;” Καταλαβαίνω ότι η έληψη λογοτεχνικού πνεύματος και η απειρία μου σε ανάλογες καταστάσεις σας απογοήτευσε αλλά τι να κάνουμε!

“'Ένας πελάτης παλικάρι μου που περιμένει από εσένα την επαγγελματική σου βοήθεια και εμπειρία!” Άκουσα προσεκτικά και καταπίνοντας βιαστικά απάντησα, “Ο μάστορας έχει φύγει για απόψε, αύριο πάλι!”

“Εγώ νομίζω ότι εσύ είσαι ο πιο κατάλληλος για τη δουλειά που χρειάζομαι, ο μάστορας ...ας ξεκουραστεί για σήμερα!” Απάντησε αμέσως ο υποψήφιος πελάτης μου.

“Σας παρακαλώ, πρέπει να έρθετε αύριο, αύριο που θα είναι και ο θείος μου εδώ!” Περιττό να σας πω ότι τα μάτια μου συνέχιζαν να είναι κλειστά.

“Άκουσε με προσεκτικά παλικάρι μου, αν ήθελα τον θείο σου θα είχα έρθει στον θείο σου κι αν ήθελα τον μάστορα θα είχα έρθει στο μάστορα, τι συμβαίνει; Γιατί έχεις τα μάτια σου κλειστά; Με ακούς;”

Τώρα που το σκέφτομαι, ακίνητος με τα μάτια σφιχτά κλειστά θα πρέπει να ήμουν μια παράξενη και άρρωστη εικόνα. Ήμουν φοβισμένος, υπερβολικά φοβισμένος και σίγουρος ότι όπου να ναι κάποιος θα πεταγόταν με ένα τεράστιο μαχαίρι έτοιμος να με σφάξει, το μυαλό μου είχε σταματήσει αλλά η φαντασία μου κάλπαζε ασταμάτητα!

Αλλά ελάτε στη θέση μου, με όλες αυτές τις ιστορίες που είχα ακούσει να λένε οι μάστορες να μαι τώρα εγώ ένα χειμωνιάτικο βράδυ με τον βοριά να χτυπάει αλύπητα τις πόρτες και τα παράθυρα να μιλάω με ένα κουστουμαρισμένο, με παπιών, με στρογγυλό καπέλο και μαύρη ομπρέλα βάτραχο που ακουμπούσε ήρεμα στο σφυρί που μου είχε πέσει από την τρομάρα μου προηγουμένως!

Labels: ,

 
Friday, June 20, 2008,11:30 AM
Ένας διαφορετικός Ιππότης ΙΙ

Παρατήρησα ότι όσο κι αν προσπαθώ όλο και ξεφεύγω από την ιστορία μου, γι' αυτό επιστρέφω στον θείο μου. Αν και ο ρόλος του στην ιστορία όσο και στην συνέχεια των περιπετειών μου είναι ελάχιστος έως μηδαμινός πρέπει να σας εξηγήσω λίγα ακόμα πράγματα γι' αυτόν για να καταλάβετε καλύτερα τις συνθήκες που ζούσα και πως πήρα την απόφαση από τη μία να παραβώ τις εντολές του και από την άλλη να ακολουθήσω τον αξιότιμο Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη.

Ο θείος μου λοιπόν είχε ένα πρόβλημα, μάλλον ένα πρόβλημα με δύο όψεις και οι δύο κακές. Η θεία μου αντιπαθούσε αυτούς που παίζουν χαρτιά και άλλα τυχερά παιχνίδια που κατά τη γνώμη της δεν ήταν και τόσο τυχερά και το χειρότερο εγώ έμενα σε ένα μικρό σπιτάκι δίπλα ακριβώς από αυτό που έμεναν η θεία μου με τον θείο μου. Θα μου πείτε τώρα και πολύ καλά θα κάνετε που θα αναρωτηθείτε ...και λοιπόν; λοιπόν η θεία μου ήξερε ακριβώς τι ώρα επέστρεφα από την δουλειά και αυτό ήταν ...πρόβλημα! Βλέπετε αφού εγώ ήμουν στο σπίτι το εργαστήριο ήταν κλειστό, άρα που ήταν ο θείος μου;

Σχεδόν κάθε βράδυ η θεία μου με το που έβλεπε το φως να ανάβει στο μικρό δωματιάκι μου ερχόταν με ζεστό φαγητό και αυτό γινόταν πιο έντονο όταν υποπτευόταν ότι ο αργοπορημένος θείος μου κάτι έκανε και ήθελε να μάθει τι ακριβώς δεν θα ήθελα να της πω. Σας παρακαλώ να με πιστέψετε ότι είμαι πολύ καλός στο να κρατάω μυστικά, άλλωστε ο ίδιος ο Ιππότης Ιωάννης το έχει πει πολλές φορές και γι' αυτό ακριβώς είμαι και ο έμπιστος του σε όλα τα θέματα, αλλά η θεία μου όπως ακριβώς και η συχωρεμένη η γιαγιά μου είχε αυτό το ιδιαίτερο ταλέντο να σε κάνει να ομολογήσεις τα πάντα με ένα βλέμμα! Και αυτό στη περίπτωση της θείας μου και του θείου μου είναι πάρα πολύ κακό ιδικά όταν την επομένη θα πρέπει να αντιμετωπίσεις το θυμό του θείου μου! Έτσι πήρα μια δύσκολη και μάλλον μπερδεμένη απόφαση, να του λέω ακριβώς τι είπα στη θεία μου ώστε να προετοιμάσει την ιστορία του. Πράγμα που σήμαινε ότι την επίσκεψη της θείας μου ακολουθούσε μια δεύτερη βραδινή επίσκεψη, αυτή του θείου μου!

Έτσι λοιπόν κάθε βράδυ είχαμε την εξής αστεία σκηνή. Λίγα λεπτά μετά την είσοδό μου στο σπίτι και μόλις που προλάβαινα να βγάλω το σακάκι μου έμπαινε η θεία μου με ένα δισκάκι με αχνιστή σούπα, με ένα κομμάτι ζαμπόν, ζεστό βουτυρωμένο ψωμί και ένα ποτήρι γάλα και σε μισή ώρα και καθώς εγώ μασουλούσα το ψωμί είχε μάθει με λεπτομέρειες τι έγινε όλη μέρα στο εργαστήριο. Μετά μάζευε τα άπλυτα για να τα πάρει μαζί της και αφού μάζευε και το άδεια πιάτα με φιλούσε, μου ευχόταν καληνύχτα και έφευγε.

Λεπτά αφού η θεία μου είχε φύγει η πόρτα ξανά άνοιγε με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλια και να φυσάει ενοχλητικά το καπνό στο πρόσωπό μου για να μάθει τι είχα πει στη θεία μου. Ξέρετε πιο ήταν το χειρότερο από όλα; ότι και οι δυο τους είχαν κλειδιά του σπιτιού μου! Τόση ησυχία είχα στο σπίτι μου που πολλές φορές είχα εφιάλτες ότι ξυπνάω και όλοι κάθονται πάνω από το κρεβάτι μου και με παρακολουθούν να κοιμάμαι!

Τις δύο φορές όλα αυτά τα χρόνια που είχα επιστρέψει στο σπίτι νωρίς με το θείο μου να αργεί οι φωνές είχαν ακουστεί μέχρι το δωματιάκι μου και ένας ήχος που ακούστηκε κάποια στιγμή είμαι σίγουρος ότι ήταν τηγάνι που χτύπησε κάτι σκληρό. Οι επίδεσμοι στο κεφάλι του θείου μου την επομένη και η μανία της θείας μου να μην πάω στη δουλειά αλλά να την βοηθείσω στα ψώνια και ειδικά στο να βρει καινούργιο τηγάνι μάλλον είχαν να κάνουν με τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς!

Σας μπέρδεψε η προσωπική μου ζωή, αν μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτό που ζούσα προσωπική ζωή. Λοιπόν αν μπέρδεψε εσάς φανταστείτε πως ήταν η κατάσταση για μένα. Το σημαντικό όμως συνέβηκε ακριβώς την ημέρα που έκλεινα δύο χρόνια στο καμαράκι δίπλα στο σπίτι του θείου και της θείας μου και παρά μια μέρα δύο χρόνια από την ημέρα που άρχισα να δουλεύω για τον θείο μου!

Η θεία μου υποπτευόταν ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως της τα έλεγα και για να χρησιμοποιήσω μια δικιά της έκφραση όλο και με αυτούς τους ανεπρόκοπους μπερδευόταν ο θείος μου και βέβαια το ένστικτο της δεν την γελούσε γιατί πραγματικά ο θείος μου χαρτόπαιζε κάθε μέρα με τους ανεπρόκοπους κρατώντας με και μένα ως αργά μέχρι να τελειώσει ώστε να πάμε μαζί στο σπίτι και να είναι μπροστά όταν η θεία μου θα έφερνε το πιάτο με το φαγητό. Βλέπετε μετά από λίγο καιρό ανακάλυψε καινούργιο κόλπο, κάπνιζε ένα τελευταίο τσιγάρο μαζί μου πριν πάει στο σπίτι κι έτσι πάντα τον έβρισκε η θεία μου μαζί του και κάπως η ανάκριση μου ξέφευγε από τον έλεγχο της. Τώρα σας μπέρδεψα τελείως αλλά μην στεναχωριέστε τελειώνω!

Αυτή η αλλαγή και το βραδινό τσιγάρο είχε όμως και μια μικρή αλλαγή προς το καλύτερο για μένα, βλέπετε δεν χρειαζόταν να περπατήσω όλη την απόσταση από το εργαστήριο μέχρι το σπίτι μου που δεν ήταν και μικρή γιατί ένας από τους ανεπρόκοπους είχε αυτοκίνητο και το σπίτι μας ήταν στο δρόμο τους για το δικό του σπίτι, έτσι μπορούσα να ξαπλώσω στο πίσω κάθισμα και να ξεκουραστώ για λίγα λεπτά ή τουλάχιστον να ανακουφιστώ που δεν θα περπατούσα όλη αυτή την απόσταση. Βλέπετε ξέχασα να σας πω κάτι. Όλη την ώρα που ο θείος μου έπαιζε με τους ανεπρόκοπους χαρτιά μην νομίζετε ότι εγώ καθόμουν, πως θα ήταν ποτέ δυνατόν; Όση ώρα οι ανεπρόκοποι παίρναν από τον θείο μου τα λεφτά του, δηλαδή εσείς τι νομίζατε ότι τον άφηναν και να κερδίζει; Εγώ μέσα στο εργαστήριο έτριβα και έκοβα ξύλα, έφτιαχνα καφέδες και κάθε τόσο γέμιζα τα ποτήρια με κονιάκ!

Ο θείος μου βλέπετε είχε αυτή την θεωρεία, ότι όσο περισσότερη δουλειά μου έδινε τόσο περισσότερο θα σκεφτόμουν τι θα έλεγα στη θεία μου και τόσο κουρασμένος θα ήμουν για να πέσω θύμα των ερωτήσεων της και για να σας πω την αλήθεια είχε δίκιο μιας και τις περισσότερες φορές με πολύ προσπάθεια κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά ανίκανος ακόμα και να ακούσω τις ερωτήσεις της θείας μου όχι και να απαντήσω κι όλας!

Αλλά όπως είπα και στην αρχή αυτής της διήγησης είμαι ένα πολύ συνηθισμένος άνθρωπος και εκείνη τη περίοδο δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω με τη ζωή μου και χρειαζόμουν κάπου να μείνω και μια δουλειά μέχρι να πάρω μια απόφαση.

Έτσι λοιπόν και αυτή η βραδιά ήταν μια από αυτές τις βραδιές με τον θείο μου στο γραφείο του με όλους τους ανεπρόκοπους παρέα να παίζουν χαρτιά κι εγώ στο έρημο εργαστήριο να προσπαθώ να λυγίσω ένα σκληρό κομμάτι πεύκου όταν τον άκουσα!καλά, η αλήθεια είναι ότι δεν τον άκουσα, άκουσα βέβαια ένα ήχο κάπου από πίσω μου αλλά ήταν τόσο αδύναμος και χαμηλός που νόμιζα ότι ήταν αέρας που είχε ήδη σηκώσει το βράδυ.

Τώρα αν σας πω ότι κάτι σκεφτόμουνα θα σας γελάσω ή ότι κάτι μου τράβηξε την προσοχή μάλλον κι αυτό δεν είναι αλήθεια και δεν θέλω να καταφύγω σε ψεύτικες περιγραφές για σας γεμίσω αγωνία. Δεν άκουσα τίποτα και δεν σκέφτηκα απολύτως τίποτα! Αυτή είναι η αλήθεια! Πολύ αργότερα ένα βράδυ που αναπολούσαμε εκείνη τη βραδιά με τον Ιππότη Ιωάννη μου είπε ότι χρειάστηκε να χτυπήσει πολλές φορές την μύτη της ομπρέλας του στο σκληρό τσιμέντο μέχρι να γυρίσω να δω τι ήταν ο θόρυβος που άκουγα.

Και είναι αλήθεια ότι σταμάτησα την πάλη με το πεύκο και γύρισα προσπαθώντας να βρω από που ερχόταν αυτός ο θόρυβος αλλά τίποτα δεν ξανακούστηκε μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα εκτός από τς μουγκρητά των ανεπρόκοπων από το γραφείο. Αλλά ήταν χειμώνα και ο βοριάς περίεργη συντροφιά όταν τον ακούς και πρέπει κοκκινίζοντας να σας ομολογήσω ότι σαν να φοβήθηκα λίγο. Πολύ λίγο αλλά ξέρετε τώρα πως δουλεύει το μυαλό των ανθρώπων κάποιες τέτοιες στιγμές. Υπήρχαν και αυτές οι ιστορίες που λέγανε οι μάστορες για την γειτονιά, για κάτι κλέφτες και κάτι περίεργες φάτσες που κυκλοφορούσαν τώρα τελευταία που ξαφνικά γέμισαν το μυαλό μου με εικόνες που με κάνα να κοιτάξω πιο προσεκτικά στη πλευρά της πόρτας και ...

“Τοκ-τοκ!”

αυτή τη φορά κάτι είχα ακούσει αλλά γυρίζοντας ξαφνικά προς το μέρος που είχε έρθει ο ήχος δεν είδα τίποτα. Κρυφοκοιτάζοντας δεξιά και αριστερά ξανά έπιασα το σφυρί μου και συνέχισα να δουλεύω χαζογελώντας και προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι η ανατριχίλα που ένιωθα στη πλάτη μου ήταν από το κρύο που έμπαινε από τις σχισμές της πόρτας!

“Ει παλικάρι, σ' εσένα μιλάω!”

έχετε ακούσει την έκφραση ...τα έκανα επάνω μου; λοιπόν εκείνη τη στιγμή αυτό ακριβώς έγινε και σε μένα, τα έκανα επάνω μου. Το σφυρί έφυγε από το χέρι μου, το κομμάτι το πεύκο έπεσε με θόρυβο στο πάτωμα και το μυαλό μου σταμάτησε να δουλεύει! Όλο μου το σώμα μούδιασε και τα μάτια μου κολλήσανε στις σκιές των εργαλείων στον απέναντι τοίχο.

“Εσύ είσαι ο μαραγκός;”

Σίγουρα εγώ δεν ήμουν ο μαραγκός αλλά εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν λειτουργούσε στο μυαλό μου και φυσικά δεν λειτουργούσε και η φωνή μου. Περιττό να σας πω ότι όλη αυτή την ώρα δεν είχα τολμήσει να γυρίσω προς την πλευρά της φωνής γιατί ...είπαμε, τα είχα κάνει πάνω μου!

“Τοκ-τοκ” ο ήχος ακούστηκε ξανά το ίδιο δυνατά αυτή τη φορά! Που ήταν ο θείος μου; Γιατί τη μοναδική φορά που τον χρειαζόμουν είχε εξαφανιστεί; Γιατί όλα συμβαίνουν πάντα σε μένα; Θα με σκοτώσουν; Τι θελαν να κλέψουν, παλιά και πολυμεταχειρισμένα εργαλεία; Αν τα κατάφερνα να βγω ζωντανός και έκλεβαν τα εργαλεία, ο θείος μου σίγουρα θα με σκότωνε! Ότι και να κάνω στο τέλος εγώ σκοτώνομαι! Όλο τέτοια σκεφτόμουνα όταν...

“Παλικάρι μου το καλύτερο που έχεις να κάνεις αυτή τη στιγμή είναι να γυρίσεις προς τα εδώ για να μπορέσουμε να μιλήσουμε. Μιλάς, έτσι δεν είναι; Έχεις φωνή;”

Και γύρισα, αργά πολύ αργά περιμένοντας να δω έναν αγριεμένο τύπο με ανακατωμένα μακριά μαλλιά και γένια, ψηλό πολύ ψηλό που να κρατάει μαχαίρι έτοιμος να με χτυπήσει. Αλλά αυτό που είδα ήταν ...τίποτα!κι αν νομίζετε ότι αυτό με βοήθησε κάνετε μεγάλο λάθος, το τίποτα μπροστά μου με τρόμαξε ακόμα πιο πολύ!

“Τοκ-τοκ!”

ο ίδιος ήχος ξανά μόνο που αυτή τη φορά ερχόταν λίγο ...πιο χαμηλά από εκεί που κοίταζα, έτσι κι εγώ κοίταξα ...λίγο πιο χαμηλά και ...τον είδα!


Labels: ,

 
Monday, June 16, 2008,12:05 AM
Ένας διαφορετικός Ιππότης!

Το λέω με λύπη αλλά είμαι σίγουρος ότι το όνομα Ιππότης Ιωάννης Κ. Πλατυπόδης δεν σας λέει απολύτως τίποτα. Και πρέπει να σας εξομολογηθώ με μεγαλύτερη λύπη ότι και εγώ πριν από είκοσι χρόνια περίπου δεν είχα ιδέα για το ποιος μπορούσε να κυκλοφορεί με ένα τέτοιο όνομα. Εννοώ, και σας παρακαλώ μην μπερδεύεστε, τίποτα δεν μου έλεγε όταν τον συνάντησα ότι θα περάσω τα επόμενα χρόνια δίπλα του και πολύ περισσότερο τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για έναν τύπο, αξιοσέβαστο αλλά με τόσο ....περίεργο για να μην πω αστείο όνομα. Αλλά όπως λένε και οι παλαιότεροι ποτέ μην λες ποτέ και βέβαια προς μεγάλη έκπληξη της οικογενείας μου και όσων με ξέραν όχι απλά έγινα σύντροφος στις περιπέτειες του αλλά και βοηθός του και μερικές φορές ...κουβαλητής του.

Υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από το 'Κ' που και είναι το μεσαίο όνομα του Ιππότη Ιωάννη Πλατυπόδη, αλλά παράλληλα λίγοι είναι αυτοί, ακόμα και από τους πιο στενούς του φίλους και συνεργάτες, που ξέρουν ότι ο Ιππότης δεν τρώει ποτέ καρότα, κάτι που φαντάζομαι με έχει επηρεάσει χωρίς να το καταλάβω γιατί κι εγώ νιώθω μια περίεργη απέχθεια για τα ωμά καρότα ενώ λατρεύω την καροτόσουπα ή καρότα τριμμένα σαλάτα με λάχανο. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσω έτσι θα σας μπερδέψω πιο πολύ, γι' αυτό καλύτερα ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Ο αξιότιμος John Q. Flatfoot, γιατί αυτό είναι το πραγματικό του όνομα, απλά εγώ για να μας διευκολύνω όλους το μετέφρασα στα Ελληνικά, είναι ένας πραγματικός ιππότης. Όπως καταλάβατε και από το όνομά του, το Εγγλέζικο όνομα του, είναι ένας ευγενής Εγγλέζος με καταγωγή κάπου στους λόφους και στις λίμνες του York. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες τώρα για το πως και που γιατί η ιστορία που θέλω να σας πω με πιέζει αλλά πιστεύω ότι θα έρθει ή κατάλληλη στιγμή να σας μιλήσω για το York του John Q. Flatfoot.

Για να επανερχόμαστε λοιπόν, όπως είπα και προηγουμένως, το 'Ιππότης' που προσεκτικά έβαλα πριν το όνομα του Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη έχει τη σημασία του και για έναν γνήσιο Εγγλέζο όπως ο Ιωάννης ιδιαίτερη μιας και είναι ένας τίτλος που απονέμεται σε αυτούς που έχουν κάνει ηρωικές πράξεις όχι μόνο για το καλό της πατρίδας τους αλλά για το καλό όλου του κόσμου. Και εδώ παρακαλώ τους μεγαλύτερους να μην γελάσουν γιατί ναι μεν υπήρξαν και κάποιες, ευτυχώς ελάχιστες φορές που κάποιοι πήραν τον τίτλο χωρίς καλό λόγο, αλλά στην περίπτωση του Ιωάννη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Πίσω από αυτόν τον τίτλο πραγματικά υπάρχουν ηρωικές πράξεις που γίνανε στο όνομα της ελευθερίας και της πάλης εναντίον του κακού, και σας παρακαλώ μην σας ξεγελάει το μικρό σώμα του Ιωάννη, όποτε χρειάστηκε αυτός ο μικρόσωμος ιππότης μεταμορφώθηκε σε γιγάντιο δράκο αψηφώντας κάθε μορφής και μεγέθους κίνδυνο. Και να είστε σίγουροι ότι όλοι οι κίνδυνοι που αντιμετώπισε σε αυτή τη γεμάτη περιπέτειες ζωή του ήταν δυστυχώς ψηλότεροι από τον ίδιο, αλλά ο μικρόσωμος ήρωας πάντα ανυψώθηκε στο ύψος των περιστάσεων

Αλλά όπως δεν παρατηρήσατε πάλι ξεφύγαμε και πρέπει να επιστρέψουμε! Αυτό που κάνει τόσο σημαντική την απονομή του τίτλου στον Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη είναι ότι η τιμή του έγινε από την ίδια την ηλικιωμένη Βασίλισσα και όχι από κάποιον από τους κληρονόμους της. Μεγάλη τιμή για τον μικρόσωμο Ιωάννη παρ' όλο που απονομή έγινε σε ένα από τα εσωτερικά δωμάτια του παλατιού χωρίς την παρουσία υπουργών και πρωθυπουργού ή άλλων αξιωματούχων. Βλέπετε οι πράξεις του είναι τέτοιου μεγέθους και τέτοιου ηρωισμού που δεν θα μπορούσαν ποτέ να βγουν από τους τέσσερις τοίχους των ιδιαίτερων δωματίων της ηλικιωμένης Βασίλισσας. Όχι ότι και ο ίδιος ο Ιωάννης διαφωνούσε, απεναντίας καταλάβαινε απόλυτα την σοβαρότητα των όσων είχε κάνει και πιθανώς αυτών που θα έκανε στη συνέχεια και καταλάβαινε απόλυτα την ανάγκη μυστικότητας, παράλληλα όμως ότι η Βασίλισσα του έκανε την τιμή ακόμα και σε μια κλειστή εκδήλωση που εκτός από την ίδια και τον Ιωάννη συμπεριλάμβανε έναν αξιωματούχο της βασιλικής φρουράς και τον έμπιστο γραμματέα της Βασίλισσας ήταν περισσότερα από όσα θα μπορούσε να περιμένει ο Ιωάννης. Τη συγκεκριμένη στιγμή, την τόσο φορτισμένη συναισθηματικά την διηγείτο όταν ήθελε να ξανανιώσει την λάμψη και τα μάτια του λαμπύριζαν με ένα δάκρυ έτοιμο να τρέξει στα στρογγυλά του μάγουλα.

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι κάτι από αυτήν την έξαψη και περηφάνια μεταφερόταν ακόμα και στο τυχερό ακροατήριο και το λέω με τη σιγουριά κάποιου που βρέθηκε πολλές φορές ανάμεσα σε αυτό το ακροατήριο, αν όχι χιλιάδες σίγουρα εκατοντάδες φορές! Και κάθε φορά το πρόσωπό του έπαιρνε αυτό το φωτεινό πρασινωπό χρώμα και τα γουρλωτά του μάτια γινόντουσαν υγρά και σας βεβαιώ ότι όταν τον άκουγες ένιωθες να μεταφέρεσαι στο βασιλικό δωμάτιο, να γονατίζεις σιγά σιγά και να περιμένεις με τα μάτια κλειστά την κίνηση του ξίφους στον ώμο σου.

“Η μεγαλειότητα της, η Βασίλισσα στάθηκε εκεί μπροστά μου, μπροστά σε μένα τον μικρό τον απειροελάχιστο, και αργά σήκωσε το γεμάτο πετράδια ξίφος και με τα δύο της χέρια και απαλά ακούμπησε πρώτα τον αριστερό και ύστερα τον δεξί μου ώμο.” Και κάθε φορά που το διηγείτο σε αυτό ακριβώς το σημείο έκανε μια μικρή παύση, 'έκλεινε τα μάτια και έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. “Ύστερα με την ήρεμη φωνή της είπε, τώρα μπορείς να σηκωθείς Ιππότη Ιωάννη. Τι υπέροχη στιγμή, τι ένδοξη στιγμή για την ιστορία όλη της οικογένειας μου που είχε υπηρετήσει πιστά για τόσες γενεές την ηλικιωμένη Βασίλισσα! Τι τιμή για μένα τον μικρό Ιωάννη, να στέκομαι μπροστά στη Βασίλισσα και να με αποκαλεί Ιππότη!” Και τώρα πια υπήρχαν δάκρυα στα στρογγυλά μάγουλα και θα ακολουθούσε μια μακρυά σιωπή που ο Ιππότης Ιωάννης ζούσε και ξαναζούσε την μοναδική στιγμή και εμείς οι υπόλοιποι απλά την φανταζόμασταν.

“Δεν τόλμησα να σηκώσω τα μάτια να αντικρίσω τα δικά της παρ' όλο που ήξερα ότι με παρακολουθούσε προσεκτικά, ντρεπόμουν να δει τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα μετά τα όσα τόσο όμορφα είχε πει για μένα. Αλλά ήταν τέτοια η περηφάνια μου που είναι δύσκολο να την περιγράψω, εγώ ο μικρός, ο μικρότερος όλων μόλις είχα γίνει ένας από τους Ιππότες της Μεγαλειότητας της!”

Πιθανώς θα παρατηρήσατε ότι κάθε φορά που αναφέρομαι στην Μεγαλειότητα της την ηλικιωμένη Βασίλισσα χρησιμοποιώ κεφαλαία γράμματα! Θα πρέπει να σας διευκρινίσω ότι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον σεβασμό που νιώθω προς τον τίτλο της αλλά έχει να κάνει και με τον τρόπο που ο Ιππότης Ιωάννης τόνιζε τον τίτλο κάθε φορά που αναφερόταν στην Μεγαλειότητα της. Ο τόνος του γινόταν πιο αργός και βαρύς και όταν έλεγε, Ιππότης της Μεγαλειότητας της ήσουν σίγουρος ότι έβλεπες τα κεφαλαία γράμματα να μπαίνουν στην αρχή της κάθε λέξης!

Με αυτά που λέω μπορείτε να φανταστείτε την περηφάνια που νιώθω για την φιλία μου με τον Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη και πόση χαρά νιώθω που μοιράστηκα για τα επόμενα χρόνια μετά την γνωριμία μας τις περιπέτειες του. Η σχέση μας έφτασε σε τέτοιο σημείο που μερικές φορές ούτε και ο ίδιος δεν μπορώ να διακρίνω ποιες από αυτές τις περιπέτειες τις ζήσαμε παρέα και ποιες μου της έχει διηγηθεί! Αλλά εδώ θα πρέπει να σας πω ότι ένα από τα μεγάλα ταλέντα του φίλου μου ήταν και ο τρόπος που διηγείτο τις περιπέτειες του και θα πρέπει με λύπη μου να σας ενημερώσω μιας και αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή ότι σε αντίθεση με τον μικρόσωμο φίλο μου εγώ δεν είμαι καθόλου καλός στο να διηγούμαι. Για να το εκφράσω καλύτερα, εγώ είμαι μάλλον κακός στη διήγηση και συχνά μπερδεύω συναισθήματα με την πραγματικότητα κάτι που αλλάζει μερικές φορές το νόημα της ιστορίας. Αφήστε ότι εγώ δεν είμαι και μάστορας στις λέξεις όπως είναι ο αγαπημένος μου φίλος και χρειάζεται σχεδόν πάντα να καταφεύγω σε τετριμμένες και πολύχρησιμοποιημένες εκφράσεις. Δυστυχώς όμως και για σας και για μένα, σε μένα έπεσε ο κλήρος να σας διηγηθώ τις περιπέτειες του Αξιότιμου Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη!



Τώρα θα ήθελα να μην συνεχίσω να σας κουράζω με προλόγους και συστάσεις αλλά κάπως πρέπει να σας εξηγήσω πως βρέθηκα εγώ ο ανώνυμος να κάνω παρέα και πολύ περισσότερο να γίνω ο σύντροφος στις περιπέτειες κάποιου σαν τον Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αρχίσουμε και ζητάω ειλικρινά συγνώμη γι αυτό, όχι με τον ένδοξο Ιππότη αλλά με ...εμένα!

Είμαι ένα από αυτούς τους συνηθισμένους και πολύ κοινούς ανθρώπους που συναντάς στον δρόμο καθημερινά και ποτέ δεν παρατηρείς. Είμαι συνηθισμένου ύψους και συνηθισμένου βάρους με συνηθισμένο πρόσωπο. Έχω συνηθισμένα καφέ μαλλιά, συνηθισμένα γένια, συνηθισμένα λεπτά χείλια κριμένα πίσω από το μουστάκι και συνηθισμένα μπλε μάτια! Φοράω συνηθισμένα ρούχα εργάτη, συνηθισμένα υπάλληλου γυαλιά και συνηθισμένα μαύρα παπούτσια και έχω μια ιδιοτροπία για συνηθισμένους τύπους του είδους μου, κάνω μπάνιο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα και βουρτσίζω τα δόντια μου πολύ προσεκτικά τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα και ότι και να συμβεί πάντα πλένω τα πόδια μου πριν πέσω στο κρεβάτι!

Είμαι ο ένας από τους επτά εργάτες που δουλεύουν στο εργαστήριο του θείου μου και μιας και είμαι ο ανιψιός είμαι αυτός που πάντα έρχεται πρώτος το πρωί και φεύγει τελευταίος το βράδυ, φυσικά είμαι αυτός που έχει τις περισσότερες υποχρεώσεις κάνει όλες τις αγγαρείες και παίρνει τον μικρότερο μισθό!!! Ο θείος μου απαγορεύει ρητά σε οποιονδήποτε να έχει κάποιον προσωπικό πελάτη και μόνο η υποψία για κάτι τέτοιο είναι λόγος απόλυσης, παράλληλα απαγορεύει τις συζητήσεις την ώρα της δουλειάς και είμαι σίγουρος αν μπορούσε θα απαγόρευε ακόμα και τις σκέψεις!

Όπως φαντάζεστε για μένα τα πάντα ήταν απλά ...χειρότερα, για τους υπόλοιπους μπορεί να ακουγόταν αστείο η απαγόρευση να σκέφτεσαι ή να ονειρεύεσαι αλλά για μένα ήταν πραγματικότητα, απόδειξη τα καθημερινά του παράπονα στην θεία μου για την ανικανότητα μου και για την τεμπελιά μου παρ' όλο που είχα γίνει πια μάστορας στη δουλειά μου και ο ίδιος με άφηνε να κάνω τις πιο δύσκολες δουλειές. Για την θεία μου ήμουν το ορφανό και ο αγαπημένος της ανιψιός, για τον θείο μου ήμουν το οικογενειακό βάρος που τους είχε φορτώσει η θεία μου!

Ο θείος μου δεν ήταν ένας κακός άνθρωπος έτσι όπως οι σκοτεινές ιστορίες θέλουν τους πραγματικά κακούς και σκοτεινούς ανθρώπους, απλά δεν ήξερε και τίποτα άλλο και τις αδυναμίες του τις πλήρωνα εγώ αλλά βεβαία αυτά τα κατάλαβα πολύ αργότερα και αφού γνώρισα πραγματικά κακούς ανθρώπους. Με τον καιρό έμαθα να συγχωρώ τα βασανιστήρια που μου έκανε πολλές φορές μόνο για να με δει να στεναχωριέμαι ή για να στεναχωρεί την θεία μου αλλά τότε ήμουν νέος και όλα αυτά με πλήγωναν και πιο πολύ με πλήγωνε ο τρόπος που φερόταν στην θεία μου και φυσικά συνέχεια έψαχνα να βρω τρόπους να δραπετεύσω.

Αυτά για να καταλάβετε γιατί διακινδύνευσα τόσο πολύ ώστε για πρώτη φορά να παραβώ τον βασικό κανόνα του θείου μου και να αποκτήσω προσωπικό πελάτη στο εργαστήριο και μάλιστα την ώρα δουλειάς και αυτός οι πελάτης ήταν ο Ιππότης Ιωάννης Κ. Πλατυπόδης! Το γιατί έγινε ο συγκεκριμένος η αιτία να παραβώ έναν κανόνα που θα στοίχιζε πολλά παράπονα και προβλήματα και σε μένα και στη θεία μου παραμένει μυστήριο και όταν διαβάσετε την ιστορία και καταλάβετε το γιατί θα σας παρακαλούσα να το πείτε και σε μένα γιατί κάποτε πρέπει να λυθεί αυτή η απορία. Κάποιες σκέψεις που έκανα παλαιότερα ότι γι όλα φταίει το πράσινο του προσώπου του δεν νομίζω ότι ευσταθούν τουλάχιστον από επιστημονικής πλευράς!

Labels:

 
Thursday, May 22, 2008,5:46 PM
Ovi magazine, Copycats and Nokia

First of all, we want to thank reporters, journalists and bloggers because they are the only ones who have seen what Mr. Nikula missed and hopefully the legal department of Nokia Corporation will not ignore. Mr. Nikula unethically ignored that there was already an Ovi magazine in Finland that had been well-established since December 2004 well before he ever created his copycat.

Read the original story here: http://ovimagazine.com/art/926

The fact that there is an internet link with the same name was a major clue, plus when he was forced to choose a name like Ovi dash something. Actually he missed that there is Ovi Lehti, Ovi Sanomat, Ovi Junior, Ovi Cartoons, Ovi iKritic, Ovi-magazine, Ovi stories, Ovi iBite and many others that belong to Ovi magazine and are registered to Chameleon Project, never forget the Ovi Bad Boys weekly radio show that is announced to all the Finnish newspapers and magazine; none of which are for sale. Fortunately reporters and bloggers did notice and they are aware of the major ethical injustice.

We like to emphasize this ‘not for sale’ because the Ovi magazine is not just an internet magazine but it is an idea with a heart and soul that hosts from its establishment in 2004 the ideals of democracy, freedom of speech and the exchange of opinion. Human rights, domestic abuse, the plight of children have been among just a few of the worthy causes we have championed, while simultaneously offering a platform for the work of new writers and illustrators, from Finland and from all around the world. That makes us a universal family that cannot be estimated in money.

Unfortunately, through leaks to the press, we discovered that Mr. Nikula is negotiating the sale of his copycat magazine and the Ovi trademark to Nokia Corporation. We trust that this is just a wishful thought and that Nokia Corporation will search a little bit better as to what is going on behind the name Ovi magazine.

Our four years of hard work advocating freedom of speech was recognised and rewarded by Newropeans, while we have had cooperation with many national and international magazines, such as Ydin magazine, Europe & Us, Agenda magazine, Books from Finland, EU-MAN, Free magazine, Newropeans-Magazine, OneWorld, Psihadi magazine and more. We have relationships with Non-Governmental Organizations, such as Reporters without Frontiers and Finland's International Cultural Center CAISA, and the site receives well-over 20,000 visitors a week - the numbers literally increase day after day. We are considered a well-established magazine and trademark internationally and Ovi magazine has been reference for hundreds of sites and blogs from all around the world.

We have always believed that this was an issue of ethics should it ever come to a court house – where, as we are well-informed by experts, we can easily win the case – and it comes as a surprise that, according to leaks to the press, some representative of the Nokia Corporation said that they had never heard of us. It is a simple enough task for them to Google, Yahoo, MSN, Ask Jeeves or whatever else to locate the name Ovi and then find us straight away. Of course we didn’t financially invest in the promotion and push of Ovi magazine, like an international corporation can do, but the thousands of articles, the thousands of links and references to our work, even from Wikipedia and most of all the thousands readers keep us on the top in every search engine.

The fact that the copycats of the printed Ovi magazine ignored us, despite the fact that we could open a case anytime demanding a large percentage of their profits, which they knew, doesn’t excuse an international corporation like Nokia maintaining the same attitude. We are expecting their telephone call before investigating our legal rights on what they plan to pay the copycat because we want to know whether it is true and not a wishful greedy act of somebody who wants to increase his lost popularity.

It has been a justifiable question as to why we didn’t take the case to the court. From the very first moment, other than the support that came from every side and every corner of Finland including employees of the certain magazine, we believed that there is justice that punishes the unethical and the failure of the magazine from its second issue to reach anybody in Finland was proof.

Regarding the money behind this case, we believe that the people who read this magazine and have seen the path we have followed and the fights we have given over the last four years for democracy, for justice, against poverty and have realized the hours, the effort and the financial cost we have put in this magazine will know in their heart of hearts whether we are after the money!

The Ovi Team


Labels: , , , , ,

 
Friday, February 16, 2007,10:28 PM
O Mika Moose σε καινούργιες περιπέτειες
Λοιπόν ο κύριος Μίκα και ο φίλος του ο Μάττι έχουν μπει σε καινούργιες περιπέτειες που μπορείτε να βρείτε και στο Ovi magazine. Και ενα μικρό δείγμα απο το πρώτο κεφάλαιο!

«Σε παρακαλώ Μίκα! Σε παρακαλώ πολύ άσε με να πάρω ...λίγα ακόμα!» Η καρακάξα στεκόταν όρθια στο τραπέζι περιτριγυρισμένος από ένα μικρό τείχος από μπισκότα, γλυκά και πολλές καραμέλες. «Μάττι δεν υπάρχει περίπτωση να κουβαλήσουμε όλα αυτά. Και στο ξαναλέω, δεν χρειάζεται να ανησυχείς όλα εδώ θα είναι όταν επιστρέψουμε, για να μην σου πω περισσότερα και τότε θα μπορέσεις να φας όσα μπισκότα και όση σοκολάτα αντέχεις!» Ο Μίκα ένιωθε λίγο μπερδεμένος με τη σκέψη ότι θα φεύγανε για άλλη μια φορά, ειδικά αφού αυτό θα σήμαινε ότι θα αποχωριζόταν για άλλη μια φορά την οικογένεια του, αλλά ο Άγιος Βασίλης το είχε πει καθαρά ενώ καθάριζε τα γυαλιά του. Ήταν και οι δυο τους πολύ νέοι και είχαν πολύ χρόνο μέχρι να ξαναρχίσουν οι προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα οπότε θα μπορούσαν να φύγουν για λίγο και να γνωρίσουν τον κόσμο.

Ο Μίκα ήταν μυστικά πολύ περήφανος με αυτό που είχε καταφέρει, να βοηθήσει τον Άγιο Βασίλη την παραμονή των Χριστουγέννων αλλά και δεν του άρεσε να το κάνει και θέμα. Φυσικά δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο του όταν θυμόταν που είχαν οργανώσει για την επιστροφή του την επομένη του ταξιδιού τους γύρω από τη γη και το πόσο διασκέδασε με την οικογένεια του, τα ξωτικά και τους νάνους. Φυσικά η μικρή καρακάξα δεν έλεγε να σταματήσει να μιλάει γι αυτό, ακόμη και στον ύπνο του μουρμούριζε, «Ρούντολφ, φύγε από κει! Τι σου είπα Ντάνσερ;... γκρρρρ .... σταμάτα! Τώρα!...»

Την πρώτη φορά που ο Μάττι παραμιλούσε στον ύπνο του, ο Μίκα ανησύχησε και προσπάθησε να τον ξυπνήσει και όταν το κατάφερε η μικρή καρακάξα πετάχτηκε επάνω έξαλλος από το θυμό και άρχισε να φωνάζει, «τι νομίζεις ότι κάνεις; Ε; Ξέρεις τι έκανα αυτή τη στιγμή και πόσο σοβαρή ήταν η δουλειά μου; Ήμουν ο Άγιος ...Καρακάξα και εχω μια πολύ σοβαρή δουλειά να κάνω! Ξέρεις πόσα παιδιά περιμένουν τον Άγιο Καρακάξα; Ε;» και μετά ...ξανακοιμήθηκε! και έτσι ο Μίκα τον σκέπασε χαμογελώντας και προσπαθώντας να φανταστεί τι ονειρευόταν ο μικρός του φίλος.

«Άκουσε με γιε μου, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ανησυχείς για μας,» ο κύριος Μους είπε κοιτώντας τον γιο του στα μάτια. Βέβαια αυτό που ανησυχούσε τον Μίκα περισσότερο ήταν ο Μάττι αλλά δεν είπε τίποτα σε κανέναν. «γιε μου, ξέρω ακριβώς τι σου είπε ο Άγιος Βασίλης και συμφωνώ μαζί του. Και οι δυο σας πρέπει να ζήσετε την περιπέτεια και να μάθετε και ο καλύτερος τρόπος να μάθεις είναι να δεις τον κόσμο και να γνωρίσει άλλους.» Ο Μάττι ήταν έτοιμος να πει ότι είχε συναντήσει περισσότερους από όσους ήθελε κατά τη διάρκεια αυτής της χριστουγεννιάτικης περιπέτειας αλλά ο πατέρας του Μίκα δεν έμοιαζε να συμφωνεί.

Και ο κύριος Μους συνέχισε, «ξέχωρα από αυτό κανένας από τους δυο σας δεν είναι ο συνηθισμένος τύπος, ειδικά ο Μάττι!» και με το άκουσμα αυτών των λέξεων ο Μάττι υποκλίθηκε σαν ηθοποιός μπροστά στο κοινό του ευχαριστημένος με τις καλές κουβέντες του πατέρα του Μίκα. «Ακριβώς κύριε Μους. Πόσα μους ξέρετε εσείς που να έχουν πετάξει; Για να λέμε την αλήθεια πόσα ζώα με τέσσερα πόδια ξέρετε εσείς που να πετάνε; Ε; οχι πολλά!» έκραξε το μικρόσωμο πουλί. «Όσο για μας γιε μου,» συνέχισε ο κύριος Μους, «θα μείνουμε εδώ για λίγο να περιποιηθούμε τους τάρανδους που αισθάνονται ακόμα αδύναμοι, να ηρεμίσουμε και να βοηθήσουμε τα ξωτικά που έχουν κουραστεί μετά την τρέλα των Χριστουγέννων. Μετά θα ξεκινήσουμε για το συνηθισμένο μας λιβάδι κοντά στις λίμνες στα νότια και θα περιμένουμε την άνοιξη και εκεί θα μπορέσετε να μας βρείτε.»

Η μαμά Μους έσφιξε γερά το κασκόλ του γιου της γύρω από το λαιμό του για να μην κρυώνει και του κατέβασε το σκούφο λίγο πιο χαμηλά για να σκεπάσει τα αυτιά του και μετά έδωσε στον Μάττι ένα κατακόκκινο σκούφο, «αυτό θα προστατεύει τα φτερά σου από το κρύο...» ο Μάττι την ευχαρίστησε και άρχισε αμέσως να λογαριάζει πόσα μπισκότα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε αυτό το ανέλπιστο δώρο. «το πιθανότερο ...τρία!» ακούστηκε η γνώριμη πια φωνή του κυρίου Σέεμι που είχε ξαφνικά εμφανιστεί. Ο Μάττι κοκκίνισε, «φαντάζομαι ότι και οι δυο σας δεν θα ξεχάσετε να επιστρέψετε τον Νοέμβριο, έτσι θα έχουμε και τον απαραίτητο χρόνο να κάνουμε και μερικές ...πρόβες πετάγματος! Ειδικά στις προσγειώσεις!» και ξανακοκκίνησε ο Μάττι μιας και στην επιστροφή τους και στον ενθουσιασμό του είχε προσγειωθεί ...ανάποδα αν και κατηγόρησε τον πάγο στο διάδρομο και στο ότι τα ξωτικά δεν τον είχανε καθαρίσει σωστά!

Και με το που σταμάτησαν τα γέλια από τη θύμηση αυτή της ανάποδης προσγείωσης, ο Μίκα και ο Μάττι άρχισαν να αποχαιρετούν τα ξωτικά και η καινούργια του περιπέτεια ξεκίνησε!!! Σιγά-σιγά το μους και η καρακάξα άρχισαν να περπατάνε προς την έξοδο του μικρού χωριού αποχαιρετώντας και τους τελευταίους φίλους τους και μόλις λέγανε αντίο στον μεγάλο χιονάνθρωπο που φύλαγε την είσοδο όταν ακούσανε μια βαριά φωνή πίσω τους, ήταν ο Άγιος Βασίλης. «Χο, χο, χο! Καλή τύχη στο ταξίδι σας, Μάττι Καρακάξα και Μίκα Μους! Θα τα πούμε σύντομα. Αν χαθείτε απλά ακολουθείστε τα ...ψίχουλα που αφήνει πίσω του!!! Καλό σας ταξίδι!» και χαιρετώντας άρχισαν να περπατάνε μακριά από τον Βόρειο Πόλο!


Labels: ,

 
Saturday, December 09, 2006,8:04 PM
Η καρυδόπιτα της κυρίας Καφετής και άλλα νέα...

O κύριος Γουρλομάτης κατέβαινε τα σκαλιά με όση φόρα μπορούσε και με πολύ προσπάθεια να μην πέσει κάτω αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή σε ένα από τα δεκάδες δάση της χρωματοχώρας κάποιος άλλος έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους με την ίδια ακριβώς ταχύτητα και με την ίδια ακριβώς προσοχή μην πέσει φωνάζοντας, «Άμο, Άμο τρέχα να δεις... γρήγορα βγες έξω!!!»

«Τι συμβαίνει;» ακούστηκε μια πολύ ήρεμη φωνή από το πιο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του δάσους, εκεί ακριβώς που φυτρώνουν τα πιο ψηλά μανιτάρια και που τα καλοκαίρια γίνονται οι γυμναστικοί αγώνες των αλεπούδων. Και με το που ακούστηκε η φωνή δυο ακόμη πράγματα συνέβησαν ταυτόχρονα, ο μικρόσωμος τύπος που έτρεχε μέσα στο δάσος φωνάζοντας στον Άμο να βγει έξω έπεσε κάτω και την ίδια ακριβώς στιγμή ένας σκίουρος τρομαγμένος από τις φωνές άφησε ένα από τα φουντούκια που κρατούσε να του ξεφύγει και ...να πέσει στο κεφάλι του Άμο που εκείνη τη στιγμή έβγαινε από μια μικρούλα πορτούλα στα πλευρά του δέντρου!!!

Τώρα νιώθω κι εγώ λίγο μπερδεμένος με όσα συνέβησαν αλλά βέβαια εγώ εχω γνωρίσει και τον Άμο και τον φίλο του τον Ντροπ που έτρεχε μέσα στο δάσος τον κύριο Καφετί τον σκίουρο και εσείς μάλλον δεν ξέρετε καν γιατί μιλάω.

Λοιπόν, για να πιάνουμε τα πράγματα από την αρχή γιατί γέρος άνθρωπος είμαι και όλο και κάτι θα ξεχάσω. Ο κύριος Καφετής είναι ένας πολύ αξιοπρεπής σκίουρος με κόκκινο-καφέ γούνα που μερικές φορές γίνεται προς το γκρίζο αλλά αυτό μόνο τον χειμώνα, μια πολύ γλυκιά γυναίκα που μαγειρεύει καταπληκτικές καρυδόπιτες και κάθε φθινόπωρο φτιάχνει ένα ονειρικό γλυκό του κουταλιού με φουντούκια. Και βέβαια η οικογένεια συμπληρώνεται με τον αυτιούλι, ένα σκιουράκι πολύ ζωηρό με φουντωτή ουρίτσα και μεγάλα καφέ μάτια που κοιτάζουν τα πάντα γεμάτα περιέργεια.

Τι λέγαμε; Α, ναι! Αυτή η καρυδόπιτα είναι καταπληκτική και ειδικά αν βάλεις και παγωτό, και η κυρία καφετί βάζει μπόλικο σιρόπι και μετά παγωτό βανίλια από πάνω, να τώρα νιώθω να γλείφω τα δάχτυλα μου από την θύμηση. Ένα βράδυ που λέτε που είχα πάει να επισκεφτώ τον κύριο Καφετί, η κυρία Καφετί έβγαλε ... καλά, καλά πάλι ξέφυγα αλλά σας το είχα πει ότι εγώ είμαι γέρος άνθρωπος με πολλά πράγματα στο μυαλό μου και παρασέρνομαι από τις σκέψεις μου.

Λοιπόν για να δούμε, α, ο τρεχαλητός φίλος μας ο Ντροπ. Κανένας δεν ξέρει πως του βγήκε αυτό το όνομα γιατί το πραγματικό του όνομα είναι ο Τρεχαβουνακαικοιλαδεςγρήγορα Αδυνατούλης. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πιο αταίριαστο όνομα δεν θα μπορούσε κανένας να έχει μια και ο Ντροπ μόνο βουνά και κοιλάδες δεν έτρεχε γρήγορα. Στρογγυλή κοιλίτσα και κοντά ποδαράκια δεν βοηθάνε σε τέτοια τρεχαλητά και μάλλον οι γονείς του είχαν μεγάλα όνειρα για τον κακομοίρη τον Ντροπ και του έμεινε αυτό το όνομα.

Τώρα θα μου πείτε πως γίνεται κάποιος που δεν τρέχει ποτέ του σε βουνά και κοιλάδες και πολύ περισσότερο δεν τρέχει ποτέ στο δάσος πως έτυχε να τρέχει μέσα στο δάσος και να φωνάζει δυνατά, «Άμο βγες έξω» τα βλέπετε; Καταλάβατε τώρα γιατί τρόμαξε τόσο πολύ ο κύριος Καφετής και του πέσαν τα φουντουκιά;

Και η συνέχεια ... σύντομα!

Labels: ,