Που είχαμε μείνει; Α, ναι έτσι μου συμβαίνει πάντα, κάθε φορά που σκέφτομαι την ονειροχώρα σαν να με παίρνει ένα αεράκι και να με πηγαίνει σε εκείνες τις μεγάλες λίμνες που ροζ ελέφαντες παίζουν και γάτες κολυμπάνε πεταλούδα.

Όλα λοιπόν πηγαίνανε καλά στην Ονειροχώρα, το κόκκινο κυριαρχούσε παντού και ο αξιότιμος Υπουργός των Χρωμάτων είχε αρχίσει να πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει το κόκκινο παπιόν του με ένα καινούργιο που είχε δει στο μαγαζί της κυρίας Φουντωτής. Τώρα μάλλον σας μπέρδεψα γιατί που να ξέρετε εσείς την κυρία Φουντωτή. Το πραγματικό της όνομα δεν ήταν κυρία Φουντωτή αλλά κυρία Αλεπού, μα μιας και είχε μια φουντωτή κατακόκκινη ουρά της είχε μείνει αυτό το κυρία Φουντωτή και έτσι την ξέραν όλοι.

Καθόταν ολημερίς μπροστά στο παράθυρο της παρατηρώντας τον κόσμο που πέρναγε μπροστά από το μαγαζί της και έραβε. Παντελόνι για τον κύριο Μυτόγκα τον μπακάλη, ένα γιλεκάκι για τον κύριο Στρογγυλομάτη, τον αξιότιμο Υπουργό των Γραμμάτων ή κάποιο παλτό για την κυρία Πίγκι. Φυσικά και δεν ήταν αυτό το όνομα της, κυρία Πιγκουίνου την λέγανε αλλά από τότε που είχε διαβάσει ένα μοντέρνο βιβλίο όλο κυρία Πίγκι της άρεσε να την λένε. Εκεί λοιπόν στο παράθυρο της κυρίας φουντωτής στη γωνίτσα δίπλα από το μαξιλαράκι που έβαζε τις βελόνες της και την δαχτυλήθρα υπήρχε ένα κόκκινο παπιόν με μικρά-μικρά λευκά πουά που πολύ άρεσε στον κύριο Υπουργό των Χρωμάτων και που το χάζευε κάθε πρωί την ώρα που πήγαινε από το σπίτι του στο γραφείο του. Η πονηρή η κυρία Φουντωτή είχε καταλάβει πόσο άρεσε το κόκκινο παπιόν στο κύριο υπουργό και πόσο το ήθελε, έτσι κάθε πρωί φρόντιζε να το ξεσκονίζει προσεκτικά και όλο και να το θαυμάζει την ώρα που πέρναγε ο κύριος Υπουργός.

-Από τις καλύτερες δουλειές μου να σε χαρώ Υπουργέ μου. Ξέρεις πόσες μέρες μου πήραν οι βελονιές; Αμ εκείνα τα πουά, ξέρεις πόσο πολύ κουράστηκα να είναι όλα ίδια, ολοστρόγγυλα και μετρημένα;

Κι αναστέναζε ο Υπουργός των Χρωμάτων αλλά ποτέ δεν πέρναγε τη πόρτα να το πάρει. Κι αν ξαφνικά η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της αποφάσιζε ότι δεν ήθελε να δει άλλο κόκκινο και ήθελε να βλέπει τα πάντα κίτρινα; Τότε τι θα έκανε που θα είχε δυο κόκκινα παπιόν;

Αυτά κι αυτά σκεφτόταν ο κύριος Υπουργός και κοίταξε το μεγάλο ρολόι της πλατείας για να δει ότι είχε φτάσει κι όλας οκτώ η ώρα το πρωί και η πριγκίπισσα θα ξυπνούσε όπου να ναι και είχε ακόμη πολύ δουλειά να κάνει. Έπρεπε να ελέγξει ότι όλα ήταν κόκκινα στη θέση τους, στη πιο κόκκινη προσοχή τους και ότι οι στρατιώτες μπροστά από το παλάτι είχαν φορέσει την πιο κόκκινη φορεσιά τους, τα πιο κόκκινα καπέλα τους και από ένα τεράστιο φτερό από κόκκινο αυτό.

η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της είχε πολύ σημαντικό πρόγραμμα που το ακολουθούσε πιστά κάθε πρωί. Σηκωνόταν κάθε πρωί στις οκτώ και αφού έπινε ένα ολόκληρο ποτήρι γάλα μέχρι την τελευταία σταγόνα, δυο μπισκότα και φυσικά κορν φλεικς. Μετά έτρεχε στο μεγάλο μπάνιο και έπλενε πολύ προσεκτικά τα δόντια της, τώρα αυτό τις περισσότερες φορές ήταν διασκέδαση αλλά υπήρχαν και μερικές φορές, πολύ λίγες φορές που τα δόντια της την τρώγανε. Σίγουρα θα έχει συμβεί και σε σας αυτό, να σας τρώνε τα δόντια σας. Είναι κάτι σαν γαργαλητό και να θέλεις να τα ξύσεις και να μην ξέρεις πως να το κάνεις. Αλλά είπαμε αυτό δεν συμβαίνει κάθε μέρα αλλά πολύ-πολύ σπάνια.

Μετά το πρόγραμμα της άλλαζε. Κάποιες μέρες κατέβαινε στην αυλή για να παρακολουθήσει τις χελώνες να παίζουν ποδόσφαιρο. Είχανε ένα πολύ σοβαρό πρωτάθλημα και κάθε παιχνίδι διαρκούσε δυο ολόκληρες ώρες, όσο χρειαζόταν μια πολύ συγκεκριμένη χελώνα να διασχίσει το γήπεδο με την μπάλα προσεκτικά ανάμεσα στα πόδια της και με όλες τις άλλες χελώνες να προσπαθούν να την προλάβουν. Αυτή η χελώνα ήταν πολύ διάσημη γιατί κάποτε σε κάποιους ολυμπιακούς αγώνες και σε ένα πολύ συναρπαστικό τελικό είχε νικήσει τον μέχρι τότε πρωταθλητή λαγό κάνοντας μάλιστα και παγκόσμιο ρεκόρ.

Κάποιες άλλες μέρες πήγαινε στη λιμνούλα κοντά στο παλάτι και τραγουδούσε παρέα με την παγκόσμια διάσημη και πολυβραβευμένη χορωδία των βατράχων. Είμαι σίγουρος ότι την έχετε ακούσει πολλές φορές, ειδικά σε εκείνο το μοναδικό δίσκο που βγάλανε με όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όπως ‘χιόνι στο καμπαναριό’ και τη καταπληκτική τους χορευτική επιτυχία, ‘ω έλατο!’

Εκείνο λοιπόν το πρωινό, ακριβώς το ίδιο πρωινό που ο κύριος Υπουργός των Χρωμάτων είχε σταματήσει για άλλη μια φορά μπροστά στο παράθυρο της κυρίας Φουντωτής να θαυμάσει το κόκκινο παπιόν και ακριβώς το ίδιο πρωινό που ο κύριος Μυτόγκας ανακάλυψε ότι τα μήλα πέφτουν κάτω από τη μηλιά η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της ενώ ετοιμαζόταν να πάει να παίξει βολεί με τις πάπιες όλοι είδαν το κύριο Γουρλομάτη να ανεβαίνει τα σκαλιά του παλατιού κρατώντας ένα πολύ βαρύ βιβλίο και μουρμουρίζοντας κάτι!

Επειδή η ψηφοφορία έληξε σε ...ισοψηφία αποφάσισα να ακολουθήσω την σειρά που παρουσίασα τα παραμύθια. Έτσι ξεκινάμε από την ονειροχώρα!

Labels: ovi blog, ovi magazine, theovimagazine

Υπήρχε μια εποχή, μια φορά και ένα καιρό που όλοι οι άντρες ήταν ευγενείς ιππότες και όλες οι γυναίκες αριστοκρατικές κυρίες και υπήρχε και ένα μέρος που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Ένα μέρος από αυτά που τα βατραχάκια μιλάνε με ευκολία όλες τις ξένες και περίεργες γλώσσες, που τα σκυλάκια χορεύουν βαλς και οι γατούλες κολυμπάνε πεταλούδα κάνοντας παγκόσμια ρεκόρ.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν, ας το πούμε Ονειροχώρα, ζούσε μια πανέμορφη πριγκίπισσα με το πιο γλυκό χαμόγελο που υπήρχε, με γαλάζια μάτια σαν τη λίμνη στο Hauho και ομορφιά φημισμένη σε κάθε άκρη του βασιλείου.

Αυτή η πριγκίπισσα είχε όνομα αλλά τώρα που το σκέφτομαι παρά λίγο να ξεχάσω να σας πω, δυστυχως ομως εδώ έχουμε δυο πολύ σοβαρα προβλήματα. Πρώτον είμαι πολύ γέρος πια για να θυμάμαι τα πάντα και μερικές φορές πιστεύω ότι όλοι ξέρουν όσα ξέρω και το να μην ξέρεις ποια ειναι η πανέμορφη πριγκίπισσα μου φαίνεται ...τουλάχιστον απίστευτο! Και δεύτερο, δεν φωνάζεις ποτέ μια πριγκίπισσα με το όνομα της, αυτό μόνο ο μπαμπάς της μπορεί να το κάνει. Την φωνάζεις ‘Πριγκίπισσα μου’, ή ‘Πανέμορφη Πριγκίπισσα’ ή η ‘Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα σας’ και ...δεν υπάρχει τίποτα άλλο!

Όλο το βασίλειο της Ονειροχώρας λοιπόν ήταν πολύ περήφανο για την ομορφιά της και την ευγένεια της που το γιορτάζανε κάθε μέρα αφήνοντας την πριγκίπισσα τους να διαλέξει το χρώμα! Η επιλογή του χρώματος τώρα, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση στην Ονειροχωρα και η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της την έπαιρνε πολύ σοβαρά αυτή τη δουλειά. Κάθε βράδυ λοιπόν πριν κοιμηθεί, και αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ την ίδια ώρα, την ώρα που τα ξωτικά ξεκινάνε το νανούρισμα τους στο δάσος και οι μικροί ροζ ελέφαντες πάνε στο ποτάμι για το βραδινό τους μπάνιο κάτι σαν να λέμε οχτώ η ώρα δικιά μας, ο Υπουργός για τα Χρώματα έρχεται να πάρει τις εντολές του για την επομένη μέρα.

Κάθε βράδυ λοιπόν η Πανέμορφη Πριγκίπισσα αφού κοιτάξει προσεκτικά τα αυτιά του Υπουργού σκέφτεται για λίγο και ...Α! Μην το ξεχάσω κι αυτό, ο Υπουργός είναι πολύ γνωστός σε όλο το βασίλειο για τα μεγάλα του αυτιά! Αφού λοιπόν η Πολύχρωμη Πριγκιπική Εξοχότητα της σκεφτεί και ξανασκεφτεί και κοιτάξει για άλλη μια φορά τα τεράστια αυτιά, κλείνει τα μάτια της και λέει: ροζ! Ή μπλε! ¨Η κόκκινο! Και την επομένη μέρα ολόκληρο το βασίλειο είναι ντυμένο στα ροζ, ή στα μπλε, ή στα κόκκινα!

Εδώ πρέπει να παρατηρήσω δυο πολύ σοβαρά πράγματα για τη συνέχεια της ιστορίας, πρώτον ότι το κόκκινο είναι το αγαπημένο χρώμα της Πανέμορφης Πριγκίπισσας γι αυτό και τις περισσότερες μέρες, ας πούμε τις 360 από τις 365 ήμερες το χρόνο όλο το βασίλειο πρέπει να φοράει κόκκινα, μέχρι και ο μπαμπάς της πρέπει να έχει κάτι κόκκινο επάνω του. Και το δεύτερο είναι εξ’ ίσου πολύ σημαντικό. Υπάρχουν μερικά βράδια, οχι πολλά, λίγα βράδια που η πριγκίπισσα μας είναι θυμωμένη. Κανείς δεν ξέρει γιατί είναι θυμωμένη, ούτε και η ίδια ξέρει αλλά έτσι είναι οι Πριγκίπισσες, δεν χρειάζεται πάντα να εξηγούν και να καταλαβαίνουν γιατί είναι θυμωμένες. Ο μπαμπάς είναι εκεί και την κρατάει αγκαλιά και ο δύστυχος ο Υπουργός των Χρωμάτων στέκεται στη γωνία περιμένοντας και κινώντας νευρικά τα αυτιά του.

Αυτές οι βραδιές είναι πολύ δύσκολες για τον Υπουργό των Χρωμάτων και ο τρόπος που κινεί τα αυτιά του τον κάνει πολύ αστείο, τόσο αστείο που η Πανέμορφη Πριγκίπισσα ξεχνάει το θυμό της, βάζει τα γέλια και του λέει αμέσως το χρώμα της επομένης μέρας.

Ο μπαμπάς της συχνά υποψιάζεται ότι η μικρή πριγκίπισσα δεν είναι πραγματικά θυμωμένη αλλά το κάνει επίτηδες γιατί θέλει να δει αυτά τα τεραστία αυτιά να κινούνται.

Κοίτα τώρα τι έπαθα, ξέχασα να σας πω ότι ο αξιότιμος Υπουργός των Χρωμάτων είναι ένας κούνελος που φοράει πάντα ένα μακρύ και φαρδύ αδιάβροχο και ένα πολύ πολύ μικρό παπιόν με πουά ανάλογα με το χρώμα της ημέρας...

Την πρώτη φορά που ξεκίνησα το παραμύθι σε αυτό ακριβώς το σημείο ...κοιμήθηκε.